if

თუ ღმერთი ერთი წამით მაინც დაივიწყებs რომ მე ვარ ნაჭრის ნაკუწებისგან შეკერილი პატარა თოჯინა და მაჩუქებდა სიცოცხლის ერთ ციცქნა ნაგლეჯს, ალბათ არ ვიტყოდი იმას რასაც ვფიქრობ... მაგრამ უეჭველად გავიფიქრებდი იმას რასაც ვამბობ... დავაფასებდი ყველაფერს არა ღირებულების, არამედ იმის მიხედვით თუ რა მნიშვნელობა გააჩნია მას... ვიძინებდი ცოტას, ვიოცნებებდი მეტს... მესმის, რომ თითოეულ წუთს როდესაც თვალებს ვხუჭავთ, ვკარგავთ სინათლის 60 წამს... ვივლიდი მაშინ როცა ყველა გაჩერებული იქნებოდა.... გავიღვიძებდი მაშინ, როცა ყველას ეძინებოდა... მოვუსმენდი როდესაც სხვები ისაუბრებდნენ... რა გულიანად შევექცეოდი შოკოლადის ნაყინს... თუ ღმერთი მაჩუქებდა სიცოცხლის ნაკუწს, ჩავიცვამდი შილიფად, გულაღმა დავწვებოდი მზეზე და გავაშიშვლებდი არა მარტო ჩემს სხეულს, არამედ ჩემს სულსაც... ღმერთო, თუ გული მექნებოდა მთელს ჩემს სიძულვილს სიტყვებით გადავიტანდი ყინულზე და დაველოდებოდი მზის ამოსვლას ვანგოგის ოცნებებით ვარსკვლავებს დავახატავდი ბენედეტის ლექსს და სიმღერას სერენადად მივუძღვნიდი მთვარეს ჩემი ცრემლებით მოვრწყავდი vარდებს რათა მეგრძნო მათი ეკლების ტკივილი და ვარdის ფურცლების სისხლიანი კოცნა... ღმერთო ჩემო... მე რომ რომ სულ მოკლე სიცოცხლე მქონოდა, არ გავიყვანდი არცერთ დღეს ისე რომ ხალხისთვის არ მეთქვა რომ მე ის მიყვარს დავარწმუნებდი ყოველ ქალსა თუ კაცს რომ თითოეული მათგანი ჩემთვის განსაკუთრებულია და ვიცხოვრებდი სიყვარულზე შეყვარებული, ადამიანებს დავუმტკიცებდი რომ ცდებიან ფიქრობენ რა რომ შეყვარება აღარ ძალუძთ როდესაც ბერდებიან, ისინი ბერდებიან როცა კარგავენ შეყვარების უნარს! პატარა ბავშვს ვაჩუქებდი ფრთებს მაგრამ მას მხოლოდ ფრენის სწავლის უფლებას მივცემდი მოხუცებს დავანახებდი რომ სიკვდილი სიბერესთან ერთად კი არა დავიწყებასთან ერთად მოდის... რამდენი რამ ვისწავლე თქვენგან, ხალხო! დავინახე ის, რომ ყველას უნდა მთის მწვერვალზე ცხოვრება და არ იციან რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება სწორედ იმაშია თუ როგორ ადიხარ ციცაბო ფერდობზე... ვისწავლე ისიც, რომ როცა ახალშობილი თავისი პაწაწინა თითებით პირველად ეჭიდება მამის ხელს ეს სამუდამოა და აღარასოდეს გაუშვებს მას! ვისწავლე ის რომ ადამიანს აქვს უფლება უყუროს მეორეს ზემოდან ქვემოთ მხოლოდ იმ შემთხვევაში როდესაც მას წამოდგომაში ეხმარება... რამდენი რამის სწავლა შევძელი თქვენგან... მაგრამ სინამდვილეში ბევრი აღარ გამომადგება რადგან როდესაც ამ კიდობანში მომათავსებენ სამწუხაროდ, მე უკვე მომაკვდავი ვიქნები... ყოველთვის თქვი ის, რასაც გრძნობ და აკეთე ის რასაც ფიქრობ რომ ვიცოდე რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე რომ ვიცოდე რომ უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი, რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა... რომ ვიცოდე რომ უკანასკნელად მესმის შენი ხმა ფირზე ჩავიწერდი თითოეულ შენს სიტყვას რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მისი მოსმენა რომ ვიცოდე რომ ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია, გეტყოდი "მიყვარხარ!.." თითქოს არ ვიყო დარწმუნებული რომ შენ ეს უკვე იცი... ყოველ გათენებასთან ერთად cxოვრება ახალ-ახალ საშუალებებს გვაძლევს რომ ლამაზად ვაკეთოთ ჩვენი საქმე მაგრამ თუ ახლა მე ვცდები და დღეს ამის მეტი არაფერი დაგვრჩენია მინდა გითხრა თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, რომ არასოდეს დაგივიწყებ... ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული, ახალგაზრდას თუ მოხუცს... შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ ვინც გიყვარს... ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს, იცხოვრე დღევანდელი დღით რამეთუ არ იცი ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა და მერე ნამდვილად დაგწყდება გული რომ ვერ გამონახე დრო ღიმილისთვის, მოფერებისთვის, კოცნისთვის და რომ მოუცლელობის გამო ვერ შეუსრულე შენს საყვარელ ადამიანს უკანასკნელი სურვილი... გვერდიდან არ მოიშორო ისინი ვინც გიყვარს... ჩუმად ჩასჩურჩულე რაოდენ გჭირდებიან ისინი... გიყვრდეს და ფაქიზად მოეპყარი... დროს ნუ დაიშურებ რომ უთხრა: ვწუხვარ, მაპატიე, გეთაყვა, გმადლობთ... და ყველა ის სასიყვარულო სიტყვა რაც იცი... შენ არავინ გაგიხსენებს შენი ფარული ფიქრების გამო... შესთხოვე უფალს რომ მოგცეს ძალა და სიბრძნე მათ გამოსახატავად... უჩვენე შენს მეგობრებს თუ როდენ მნიშვნელვანია თითოეული მათგანი შენთვის... დაიწყე შენი ოცნებების ახდენა... ახლა სწორედ ამის თუ ღმერთი ერთი წამით მაინც დაივიწყებs რომ მე ვარ ნაჭრის ნაკუწებისგან შეკერილი პატარა თოჯინა და მაჩუქებდა სიცოცხლის ერთ ციცქნა ნაგლეჯს, ალბათ არ ვიტყოდი იმას რასაც ვფიქრობ... მაგრამ უეჭველად გავიფიქრებდი იმას რასაც ვამბობ... დავაფასებდი ყველაფერს არა ღირებულების, არამედ იმის მიხედვით თუ რა მნიშვნელობა გააჩნია მას... ვიძინებდი ცოტას, ვიოცნებებდი მეტს... მესმის, რომ თითოეულ წუთს როდესაც თვალებს ვხუჭავთ, ვკარგავთ სინათლის 60 წამს... ვივლიდი მაშინ როცა ყველა გაჩერებული იქნებოდა.... გავიღვიძებდი მაშინ, როცა ყველას ეძინებოდა... მოვუსმენდი როდესაც სხვები ისაუბრებდნენ... რა გულიანად შევექცეოდი შოკოლადის ნაყინს... თუ ღმერთი მაჩუქებდა სიცოცხლის ნაკუწს, ჩავიცვამდი შილიფად, გულაღმა დავწვებოდი მზეზე და გავაშიშვლებდი არა მარტო ჩემს სხეულს, არამედ ჩემს სულსაც... ღმერთო, თუ გული მექნებოდა მთელს ჩემს სიძულვილს სიტყვებით გადავიტანდი ყინულზე და დაველოდებოდი მზის ამოსვლას ვანგოგის ოცნებებით ვარსკვლავებს დავახატავდი ბენედეტის ლექსს და სიმღერას სერენადად მივუძღვნიდი მთვარეს ჩემი ცრემლებით მოვრწყავდი vარდებს რათა მეგრძნო მათი ეკლების ტკივილი და ვარdის ფურცლების სისხლიანი კოცნა... ღმერთო ჩემო... მე რომ რომ სულ მოკლე სიცოცხლე მქონოდა, არ გავიყვანდი არცერთ დღეს ისე რომ ხალხისთვის არ მეთქვა რომ მე ის მიყვარს დავარწმუნებდი ყოველ ქალსა თუ კაცს რომ თითოეული მათგანი ჩემთვის განსაკუთრებულია და ვიცხოვრებდი სიყვარულზე შეყვარებული, ადამიანებს დავუმტკიცებდი რომ ცდებიან ფიქრობენ რა რომ შეყვარება აღარ ძალუძთ როდესაც ბერდებიან, ისინი ბერდებიან როცა კარგავენ შეყვარების უნარს! პატარა ბავშვს ვაჩუქებდი ფრთებს მაგრამ მას მხოლოდ ფრენის სწავლის უფლებას მივცემდი მოხუცებს დავანახებდი რომ სიკვდილი სიბერესთან ერთად კი არა დავიწყებასთან ერთად მოდის... რამდენი რამ ვისწავლე თქვენგან, ხალხო! დავინახე ის, რომ ყველას უნდა მთის მწვერვალზე ცხოვრება და არ იციან რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება სწორედ იმაშია თუ როგორ ადიხარ ციცაბო ფერდობზე... ვისწავლე ისიც, რომ როცა ახალშობილი თავისი პაწაწინა თითებით პირველად ეჭიდება მამის ხელს ეს სამუდამოა და აღარასოდეს გაუშვებს მას! ვისწავლე ის რომ ადამიანს აქვს უფლება უყუროს მეორეს ზემოდან ქვემოთ მხოლოდ იმ შემთხვევაში როდესაც მას წამოდგომაში ეხმარება... რამდენი რამის სწავლა შევძელი თქვენგან... მაგრამ სინამდვილეში ბევრი აღარ გამომადგება რადგან როდესაც ამ კიდობანში მომათავსებენ სამწუხაროდ, მე უკვე მომაკვდავი ვიქნები... ყოველთვის თქვი ის, რასაც გრძნობ და აკეთე ის რასაც ფიქრობ რომ ვიცოდე რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე რომ ვიცოდე რომ უკანასკნელად გხედავ როგორ გადიხარ სახლიდან, მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი, რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა... რომ ვიცოდე რომ უკანასკნელად მესმის შენი ხმა ფირზე ჩავიწერდი თითოეულ შენს სიტყვას რათა დაუსრულებლად შემეძლოს მისი მოსმენა რომ ვიცოდე რომ ეს ჩვენი უკანასკნელი წუთებია, გეტყოდი "მიყვარხარ!.." თითქოს არ ვიყო დარწმუნებული რომ შენ ეს უკვე იცი... ყოველ გათენებასთან ერთად cxოვრება ახალ-ახალ საშუალებებს გვაძლევს რომ ლამაზად ვაკეთოთ ჩვენი საქმე მაგრამ თუ ახლა მე ვცდები და დღეს ამის მეტი არაფერი დაგვრჩენია მინდა გითხრა თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, რომ არასოდეს დაგივიწყებ... ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული, ახალგაზრდას თუ მოხუცს... შეიძლება დღეს უკანასკნელად ხედავ მათ ვინც გიყვარს... ამიტომ ნუღარ დაელოდები მეტს, იცხოვრე დღევანდელი დღით რამეთუ არ იცი ხვალინდელი დღე იქნება თუ არა და მერე ნამდვილად დაგწყდება გული რომ ვერ გამონახე დრო ღიმილისთვის, მოფერებისთვის, კოცნისთვის და რომ მოუცლელობის გამო ვერ შეუსრულე შენს საყვარელ ადამიანს უკანასკნელი სურვილი... გვერდიდან არ მოიშორო ისინი ვინც გიყვარს... ჩუმად ჩასჩურჩულე რაოდენ გჭირდებიან ისინი... გიყვრდეს და ფაქიზად მოეპყარი... დროს ნუ დაიშურებ რომ უთხრა: ვწუხვარ, მაპატიე, გეთაყვა, გმადლობთ... და ყველა ის სასიყვარულო სიტყვა რაც იცი... შენ არავინ გაგიხსენებს შენი ფარული ფიქრების გამო... შესთხოვე უფალს რომ მოგცეს ძალა და სიბრძნე მათ გამოსახატავად... უჩვენე შენს მეგობრებს თუ რaოდენ მნიშვნელვანია თითოეული მათგანი შენთვის... დაიწყე შენი ოცნებების ახდენა... ახლა სწორედ ამის დროა...

“მოხეტიალე სული”
მოხეტიალე სული, დავდივარ დავეხეტები მარტო, ობოლი. არაფრის შემძლე. გაუბედუებული სული...სული რომელიც ვხედავ ყველას,მაგრამ ვერავინ მხედავს მე...ვეხები ყველას,მაგრამ ვერ გრძნობს ვერავინ...
ერთ უვარსკვლავო სავსე მთვარის დროს, წავედი სასაფლაოზე სადაც ყოველ ღამე დავდიოდი... უცნაური რამ დავინახე...ვიღაც სასუწაკვეთილი ტიროდა და თან მუსიკას უსმენდა...რაც უფრო ვუახლოვდებოდი და რაც უფრო კარგად მესმოდა ტირილი, მით უფრო მეცნობოდა ხმა... თითქოს ადრეც გამეგო ეს ხმა, კეთილი,მხიარული, ჩაფიქრებული გოგოს ხმა, მაგრამ მე მისი ტირილი კი არა კისკისი გამეგო... მემემე მიუახლოვდი და დავინახე მისი სახე... სახე რომელიც მე მიყვარდა, თვალები, რომლის ყურებაც არასდროს მბეზრდებოდა..ეს ის გოგონა იყო, რომელსაც მე ვაღმერთებდი, როდის? როდესაც ცოცხალი ვიყავი რაღათქმა უნდა... მე შევეხე მას,მე ველაპარაკებოდი მას მაგრამ არ ესმოდა ვერ გრძნოდა რომ ვეხებოდი... სულ დამავიწყდა,რომ ერთი გაუბედურებული სული ვიყავი... ის ქვითინებდა, ამბობდა,რომ არ უნდა დამეტოვებინა,მლანძღავდა თან სიყვარულს მეფიცებოდა... მე ვყვიროდი ვეძახდი აქ ვარ ნუ ტირი, მე შენთან ვარ,მაგრამ უშედეგოდ, მეც მინდოდა მასთან ერთად ტირილი,მაგრამ მე არც ტირილი შემეძლო...გოგონას ულამაზესი თითები ცახცახებდა, ხელში კი ჩემი ნაჩუქარი თილისმა ეჭირა, მე კი მეგონა გადააგდო... რა სულელი ვარ,,,ნეტა ვინმემ იცოდეს,როგორ მინდა თუნდაც ერთხელ მაინც დამინახოს, როგორ მინდა მასთან ერთად ყოფნა, ღმერთო რატომ მწირავ ესე, რატომ ამდენი სატანჯველი,რატომ გამხადე მოხეტიალე სული, მომკალი და კიდევ მტანჯავ უარესად..ის არაა საკმარისი, რომ მის ხელებში მომკალი? ის არაა საკმარისი რაც მან გადაიტანა, კიდევ აქ გამოაგზავნე? რატომ? რისთვის...ტირილი,ტირილი საშინელი ქვითინი, სისხლისფერი ცრემლები,თილისმა...უშედეგო შეხება,უშედეგო ლაპარაკი, ყველაფერი უშედეგო...ჩხაკუნი, გამხმარი ყვითელი ფოთლების შრიალი, სისხლი...ჩემ სასაფლაოზე წითელი გუბე გაჩნდა... გუბე მისი... ვყვიროდი,ვღრიალებდი, ვეხვეწებოდი თვალი გაეხილა,მაგრამ ეს ყველაფერი ამაო იყო... მე მის ხელებში მოვკვდი, მან კი ჩემ თვალწინ თავი მოიკლა,მე კი ვერ გადავარჩინე, მე მე მე საშინელი ვარ.. მძულს ჩემი თავი...მთელი ღამე ვეხუტებოდი და ვცდილობდი დამეცვა საზიზღარი მწერებისგან,რომლებმაც ჩემი სხეული დააქუცმაცეს, ჭამეს...დილას კი მესაფლავემ წამართვა მისი თავი...არც სიცოცხლეში მამყოფეს მასთან ერთად და არც სიკვდილის დროს...ალბათ ასეთია ჩემი ბედი, მოხეტიალე არაფრის მაქნისი-სული...

მამაო ჩვენო

\"მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა...\" ქრება შუქი, ისევე როგორც კინოთეატრში. ეკრანი... ეკრანი რატომღაც გრძელდება... დარბაზში მარტო მე. მე ვარ დაჩოქილი. \"წმინდა იყავნ სახელი შენი...\" ეკრანი? არა, ეკრანი აღარ. უკვე გზა. გზა მიდის ზევით. რეისი? დედამიწა-სამოთხე? (მე ვინ მიმიშვებს სამოთხეში...) \"მოვედი სუფევა შენი...\" ეს უკვე გზაა. გზა არსაითკენ. თუმცა იქნებ სწორედ ეს \"არსაითკენ\" არის ყველაზე კონკრეტული ადგილი მთელ სამყაროში? \"არსაითკენ\" ეს ხომ სახელია, საგანი კი იქნებ სხვაა... გზა წვრილდება. \"იყავნ ნება შენი ვითარცა ცათა შინა ეგრეცა ქვეყანასა ზედა...\" \"შეუცნობელ არს გზანი შენნი უფალო...\" ძნელდება... ბილიკდება... ჩემ ირგვლივ ნათელი გროვდება... მე მონა ვარ შენი უფალო... პური ჩვენი არსობისა მოგვეც ჩვენ დღეს...\" გზის ბოლოს თვალი გავაწვდინე და სასოწარკვეთილებამ დადაღა გული ჩემი: დიდი წითელი ხაზი!.. ორი დიდი შუბოსანი... გაიყო მატერიალური და სულიერი სამყარო პურით!!... (იქნებ ეს პური კი არაა ლოცვაში არამედ...?!) პურის საშოვნელად გვავიწყდება ლოცვა, თუმცა სხვა რაღაც გვახსოვს... და სწორედ ამიტომ: გზაში ჩნდება ხარვეზები... ბევრი, ბევრი... ზოგი წითელი, ზოგიც შავი... მეტეორიტებს რომ გვანან, ისეთები... დიდი წვეტიანი მეტეორიტი ზურგში ჩამერჭო... მე დაჭრილი ვარ... \"და მოგვიტევენ თანანადებნი ჩვენნი...\" ცოდვების საზღაურად მივიღე მე ის ხმისამოუღებლად... ჩემ წინ გაჩნდა: დოლარი, ჩემი ავტოგრაფი, გვირგვინი... და მე შევიცანი ისინი: ჩემი სისუსტეები!!! გამეხარდა... ჩემს სისუსტეებს თვალი არ დავუხუჭე... \"ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა...\" და მე დავიწყე ლოცვა... \"უფალო შეგვიწყალენ...\" მივხვდი, ეს გზა იყო შესაძლებლობა მომენანიებინა ჩემი ცოდვები ღვთის წინაშე... ვლოცულობდი და ვგრძნობდი: გზაზე მეტეორიტები მატულობდა, ჩემს სხეულზე_ ჭრილობები... სისხლმა დამიფარა კანი... თვალი არ გამიხელია... ჩემ დაბლა სიშავე გამოჩნდა.მივხვდი, რომ ზევით ვიყავი ასული... მე უკვე სინათლეში ვიდექი, მერე იყო მეტეორიტებით სავსე გზა და ბოლოს მბრწყინავი ბურთი, სადაც კაცის სახე მოჩანდა, ვერ გავიგე დახუჭული ჰქონდა თვალები თუ გახელილი... მე მივხვდი: ის იყო ერთი... დიადი... მიუწვდომელი... გზის აქეთ-იქით ჩაიქროლეს ტალღებმა. ისინი იყვნენ რადიოტალღები. ჩემს ცხოვრებას გადასცემდნენ, ოღონდ ვის, ვერ გავიგე... \"და ნუ შეგვიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა...\" ო, მე აღარ მინდოდა უკან დაბრუნება, სასიამოვნო მწვანე ნიავი უბერავდა. ამ ნიავმა მომირჩინა მე ჭრილობებიც... თვალები გავახილე, სიამოვნება ჩაიღვარა ჩემს სულში... მე დამავიწყდა ჩემი მოვალეობა. შევწყვიტე ლოცვა... \"არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან...\" სამკუთხედებზე გამოსახული საშინელი სახეები ღრიალებდნენ და მოსვენებას არ მაძლევდნენ, არ მიშვებდნენ გზაზე, ხელებში მეჭიდებოდნენ... მივხვდი, ლოცვა არ უნდა შემეწყვიტა და ისევ განვაგრძე: \"...და ნუ შეგვიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან...\"
ამინ!

იისფერი თოთო ბავშვის ფაჩუჩი

მიტოვებლი ადგილი, სადაც მხოლოდ რელსებია...ჩუუ...ვიღაცის ტირილი...დამაინტერესა ვინ ტიროდა ესე სასტიკიად და ჩუმად მიუახლოვდი...ისე ვიღაცას ელაპარაკებოდა... მაგრამ ირგვლივ ჩემს გარდა არავინ იყო...“მაპატიე, არ მინდოდა” ამ სიტყვებს იმეორებდა და უმატებდა ტირილს...ჩემ ინტერეს საზღვარი აღარ ჰქონდა, თუ რატომ მოთქვამდა საყვარელი, ხვეულთმიანი გოგონა...-იცი როგორ მიყვარდი? იცი როგორ გელოდებოდი, იცი რა დღეა ეს ჩემთვის, შენ მე მოგკალი, ისე რომ, ნერვიც კი არ ამტოკებია...საზიზღარი ადამიანი ვარ, მე არ ვარ ღირსი შენი, მე არ ვარ ღირსი არავის... მე მხოლოდ სიკვდილის ღირსი ვარ...-ცოტა არ იყოს შემეშინდა, მაგრამ მაინც განვაგრძე მოსმენა...-გახსოვს? მე და Aშენ აქ როგორ ვსეირნობდით, როგორ გელაპარაკებოდი, რომ რელსები გაუგებარ დაბურულ გზას მალავსთქო? გახსოვს როგორ ვაწყობდით მომავლის გეგმებს? მაგრამ მე, ხო მე მოვკალი ეს ყველაფერი, მოვკალი-მოგკალი...მძულს ჩემი თავი, მძულს...!-დავინახე გოგონას ერთ ხელში იისფერი რაღაც ეჭირა,მეორე ხელში კი დანა...მინდოდა მისვლა,მაგრამ შემეშინდა,მეც არ მომკლასთქო...არ ვიცოდი რა გამაკეთებინა...
გოგონამ რელსებზე სიარული დაიწყო, დადიოდა ტიროდა იცინოდა, იისფერ რაღაცას ეფერებოდა, მოთქვამდა და თან დანას ატრიალებდა...-მე არ ვადანაშაულებ იმას, მაგრამ მისი ბრალია,მას არ უნდოდი...მაპატიებ ოდესმე? არასდროს, არ ვარ ღირსი, არ ვითხოვ შენდობას...
-აი თურმე რაში ყოფილა საქმე, გოგონა მუცელს ელაპარაკებოდა...ალბათ შვილი მოიშორა?! მაგრამ ის ხომ,ჯერ პატარაა... არ ვიცი სულ დავიბენი...
ბოლო ხმაზე წარმოთქმული უკანსკნელი სიტყვები...-მაპატიე შვილო, მაპატიეე!და რელსებზე სისხლის გუბე გაჩნდა...-მე უცბად მივარდი, მაგრამ მას დანა გულში ჩაურტყავს პირდაპირ...ხელში კი იისფერი თოთო ბავშვის ფაჩუჩი ეჭირა...

მუსიკა

მუსიკა-გენია,ხელოვნება,სიცოცხლე სიყვარული, ფიქრი....
ვიღაც უკრავს სათუთად გიტარაზე, თითოეულ სიმს როგორც ჩვილ ბავშვს ისე ეხება, მღერის, ცოტა ხრინწიანი ხმით და ლამაზი თვალებით გოგონას შესციმციმებს...მისი ყველა სიტყვა,ნამღერი,აკორდი გოგონაზე როგორც ანგელოზის გალობა ისე ესმის, გოგონას უცნაური მაგრამ მუსიკალური გრძნობა ეუფლება...ლამაზი თვალები ისევ ციმციმებს და ისევ ირხევა მისი ბაგეე...
აი ასე დაიწყო მათი მუსიკალური ურთიერთობა...არ გეგონოთ,რომ ვარ რომანტიკოსი და ამიტომ ვწერ ამ ჩანახატს,ისტორიას,ნაჯღაბნს რაც გინდათ ის დაარქვით,თქვენთვის მომინდია...
ჩემს (თქვენ გადაწყვიტეთ რა არის) სახელი არავის ქვია, რატომ? იმიტომ,რომ კონკრეტულ ადამიანებზე არ ვწერ,ან იქნებ ვწერ კონკრეტულზე ოღონდ ქვეცნობიერად, არ ვიცი ვერ გეტყვით...მე შევქმნი ადამიანებს,თქვენ წარმოიდგინეთ ვინც გინდათ...მე ვწერ ნახევრად რეალობას,ნახევრად ჩემს-ფიქრებს...

პატარა ქუჩები,დაუსრულებელი სადღაც მიდიან მაგრამ არ ჩანს ბოლო,არ ჩანს ბოლო ისე როგორც რელსებზე... აი ძლივს მივაგენი იმ ვიწრო პაწაწინა ქუჩას საიდანაც მუსიკის ხმა გავიგე...ჩუმად,თითქოს ქურდივით ვეპარებოდი ვიღაცას... თქვენ ალბათ გაგიჩნდათ კითხვა რატომ ჩუმად?! იცით რატომ?! მე მის ხმაში სიფრთხილე,მოწყენილობა,დარდი,სიხარული ვიგრძენი... გაგიკვირდათ?დარდი და სიხარული ერთად... სიხარული იმისი რომ მას შეუძლია დაკვრა დარდი იმის რომ მას შინაგანად სულერად აწუხებს, შეიძლება მეშლება... არ ვიცი...აი მეც მიუახლოვდი იმ კიბეს რომელზედაც ხვეულ თმიანი, ვიღაც დავინახე, ოჰ,ღმერთო ჩემო როგორი ცუდი შუქია,არაფერი ჩანს თითქმის...უეცარი გაშეშება...შევკრთი ახლოს მივედი,მაგრამ ის არ იყო აქ,ის სადღაც იყო დაფრინავდა, მე ვიდექი მის წინ ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ ანათებდა ცრემლებ შერეული წაბლისფერი თვალები... მის ლოყაზე ცრემლები ეცემოდა,მაგრამ ის მაინც უკრავდა და მღეროდა... ცოტა არ იყოს დავიბენი,რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი, თავი უხილავი მეგონა..მუსიკა შეწყდა,სისწრაფე,ცრემლების მოშორება და სიტყვა “უკაცრავად” წამოდგა და წასვლა დააპირა..-უკაცრავად? Eეს მე უნდა მოგიხადო ბოდიში...რატომ მეუბნები “უკაცრავად”-მე თქვენ შეგაწუხეთ, ჩემი სულელური სიმრერით... მე არასდროს მოვალ მეორედ მაპატიეთ..-არა! მე მომწონს... მე მიყვარს... მე გეძებდით, მესმოდა სიმღერა,მესმოდა გულ დაწყვეტილი სიმღერა,მაგრამ ვერ გაგნებდით... უკვე დიდიხანია ვეძებ ამ ქუჩას..ნუ წახვალ,დაუკარი მე მოგისმენ...-არა,უმჯობესია წავიდე...-გთხოვ,ხელი ხელზე მოკიდა..ჩაბნელებულ ქუჩაზე თითქოს მათ თავზე ცისარტყელა გაჩნდა...თავი დახარა ბოდიში მოუხადა...-ნახე მეც მაქვს გიტარა, მოდი მე დაუკრავ ეხლა და მერე შენ კარგი?გოგონა დააინტერესდა და თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია...-ისინი ხის კიბეზე ერთმანეთის პირდაპირ ჩამოსხდნენ და ბიჭმა დაკვრა დაიწყო... უკრავდა და ულამაზესი გრძნობით ცდილობდა გადმოეცა ეს ყველაფერი...უყურებდა გოგონას ლამაზი თვალებით და თან უღიმოდა...-შენი ჯერია დაუკარი,გოგონა დროს წელავდა მას ეშინოდა დაკვრის...მაგრამ შიში გადალახა და სათუთად შეეხო სიმებს, ხმადაბლა მაგრამ ტკბილი ხმით დაიწო სიმღერა, მას ისევ ცრემლი გადმოუვარდა თვალიდან... არ შეიმჩნია და განაგრძო დაკვრა.. ბიჭი უყურებს და უამრავი შეკითხვა უჩნდება... მას მოერიდა დასმა კითხვის რატომ ტირის როცა უკრავს და ამიტომ სულ სხვა რამ კითხა: “დიდიხანია რაც უკრავ და სიმღერებს წერ?”-არ ვიცი არ დამითვლია..მოკლე პასუხი...-გიტარაზე კარგად უკრავ ანუ მასწავლებელთან დიდიხანია დადიხარ...-არა... არასდროს მივლია მასწავლებელთან...-აბა? შენ გინდა თქვა როომ...-კი,მე მინდა ვთქა რომ ჩემით ვისწავლე და არცერთი აკორდი არ ვიცი..-ლამაზი ხარ-ჩემი წასვლის დროა...გვიანია-გაგაცილებ...-არა! არ მინდა! Aარ გამომყვე...-კარგი თუ ესე გინდა... ის მაინც მითხარი ხვალ მოხვალ?-არ ვიცი..გაუჩინარდა გოგონა იმ ვიწრო ქუჩებში, ბიჭი იდგა გაუნძრევლად და ფიქრობდა გოგონაზე..რომლის თვალები თვალ წინ ედგა და გრძნობდა როგორ აღწევდა მის გულში რაღაც გრძნობა..ისევ ძლივს მიგნებული ქუჩა,ისევ ჩაბჟუტული შუქი და ისევ ხის კიბეები,მწვანე ხის კიბეები... მაგრამ იქ არავინ იყო,იქ არავინ დახვდა.. ჩამოჯდა კიბეზე და წარწერა..“მე მუდამ ვოცნებობდი,განსაკუთრებულ დაბადებისდღეს,ისეთს რომელიც ცხოვრებაში არასდროს დამავიწყდებოდა.. აი ახდა ჩემი ოცნება გუშინ... მუსიკა, საყვარელი ქუჩა,საყვარელი კიბე და საყვარელი ადამიანის გაჩენა...მადლობას გიხდი,მაპატიე...”“მე ბედნიერი ვარ”
და თქვენ გგონიათ,რომ მე რამეს დავწერ კიდე?! Aარა!როგორც გინდათ თქვენ ისე დაასრულეთ, თუ გინდათ შეახვედრეთ ერთმანეთს,თუ გინდათ დახოცეთ ორივე ან ერთი ან არ ვიცი...მე მხოლოდ ის დავწერე ჩემთვის შექმნილი სამყაროს რეალობაა, და სხვისთვის აფსურდი...არ ვარ გიჟი,არ ვარ რომანტიკოსი...არ ვარ არაფერი...მაგრამ მე მიყვარს მუსიკა და ლამაზი თვალები...

“საუბარი ეშმაკთან”

“საუბარი ეშმაკთან”
-მოხვედი?-მოვედი..-გელოდი... ვიცოდი,რომ მოხვიდოდი...აკი ღმერთი განსჯის კაცის ცხოვრებას?-თუ კი მისცემ ამის ნებას!-მე მიყვარდა ის...-ვინ ღმერთი?
თითქოს ჩაქირქილება... შავი მოსასხამის ქვეშ Gველებივით გალურსულა შავი ხელები მოლოდინში...
-ღმერთიც და ადამიანებიც... მე ვეხმარებოდი მოყვასს...-ხმამაღლა ნათქვამია! Gაიხსენე თუნდაც ერთი სიკეთე რომელიც ანგარების გარეშე არ გაგიკეთებია?!-მე მწამდა სიკეთის...-იმიტომ,რომ უკან დაგიბრუნდებოდა არა?!-მე მართლა მიყვარდა...-იმიტომ,რომ მასაც ყვარებოდი,იმიტომ გასცემდი რომ უკან მიგეღო,ეხმარებოდი ეკლესიასთან ატუზულ მათხოვრებს და ითვლიდი თან, ჩემთვის თუ დამრჩაო... ვტყუი?-არა...
შენიღბული შიში... ვერ დამალული...
-ვცდილობდი არ ჩამედინა ცოდვა...-და არ გამოგდიოდა არა?! თუ კი შეძლლებდი ერთი ბეწო სიკეთის ქვაზე დადებას და მერე ათასჯერ ჩაუვლიდი იქ თუ დამხვდებაო...
თითქოს დანაშაულზე წაასწრეს,დადუმდა სწრაფად...
-არასოდეს არაფერი მოგიპარავს?...თუ გავიწყდება ერთი ადამიანის ნათქვამი ანდაზა: აქლემის და ნემსის ქურდი ერთიაო?!
Uსასტიკესი ირონია და მწარე წამოსროლა:
-თვითონვე იგონებთ და მერე ამსხვრევთ იდეალებს...
მერე ისევ უხამსი ღიმილი...
-უფლება არ გაქვს!!!
Gაუბედავად გაბედული შეწინააღმდეგება...Aრამიწიერი საძულველი და ფრაზა:
-მე ყოვლისშემძლე ვარ!-შეუძლებელია...-სანამ ადამიანები არსებობთ და სცოდავთ,მე ვიქნები...Aმიტომ უკვდავი ვარ! მე ვიბადები ხელახლა ცოდვასთან ერთად და ღალატი,ტკივილი,სიცრუე სანამ არსებობს, მეც ვიარსებებ... მე ცოდვა მკვებავს და მასაზრდოებს მარად...-როდის მიდიხარ ადამიანისგან?
Gველების შეტორტმანება მოსასხამის ქვეშ... დუმილი...და უეცრად ქვითინად ამომხდარი ლოცვა..........
-მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა,ჭმინდა იყვან სახელი შენი,მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენივიტარცა ცათა შინა,ეგრეცა ქვეყანასა ზედა,პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს,და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი,ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ ჩვენ განსაცდელსა,არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან...
ამინ...!
ვერასოდეს წარმოიდგენდა,თუ შეძლებდა წაუკითხავად ლოცვის წარმოთქმას...დიდება შენდა ღმერთო!
შერჩენილი შიშით გახედა ეშმაკის ნადგომს და წამის უსწრაფესად გაყვა გზას ტაძრისაკენ.........

ჩაკეტილი სივრცე

ჩაკეტილი სივრცე, ერთი ოთახი,ოთახი სადაც არ სუფევს სიცოცხლე... მაგრამ მე ამ ოთახში ვარ... და თუ სიცოცხლე არ სუფევს, შენ როგორ ხარ მანდ? შენ რა იცი,მე იქნებ არ ვარ ცოცხალი... რა გინდა თქვა რომ მოჩვენება, სული ხარ? არა ადამიანი.. ცოცხალი მაგრამ თანაც მკვდარი, რომელიც ოთახშია სადაც არაფერი არ ხდება, სადაც არ არის არაფერი, სადაც ადამიანს ბედნიერების,სიხარულის შეგრზნება არ-ვერ შეუძლია... მხოლოდ,გვამები,ლეშები,გვამები ლეშები,სასაფლაოები... არ მესმის შენი... ვიცი, მაგრამ შენ შეგიძლია ეს გაიგო,მაგრამ მე გიჟი გონივარ და არ გინდა მიხვდე რას ვამბობ... რატო უნდა მინდოდეს გვამებზე სასაფლაოებზე ფიქრი? იცი რა არის,სასაფლაოზე არავინ არ ღსდგება მკვდრეთიდ,არავინ არ დადის მოღუშული,ისინი განისვენებენ,იქ სადღაც ან ბედნიერები ან უბედურები... არავინ გთხოვს არაფერს... ისევ არ მესმის შენი... არ გესმის-ვერ გესმის-არ გინდა გაიგო... შენ ყოფილხარ ერთ ოთახში დიდიხანი? შენ გაგიგია რა გრძნობაა სიმარტოვე,გამომწყვდეულ ოთახში სადაც არაფერი ხდება? არა და არც ვაპირებ გაგებას,რაში მაინტერესებს... იცი რა გრძნობაა,როცა გიჟს საგიჟეთში გამოამწყვდევენ? არ ვიცი,ჯერ არ დამჩირვებია საგიჟეთი... იცი რას ვფიქრობ ამ ყველაფერზე? არა... რას? გიჟი არ უნდა იყოს საგიჟეთში, იცი რატომ? ადამიანის ფსიქოლოგიაზე ჩაკეტილი სივრცე მარტოობაში ყოფნა უფრო ცუდად მოქმედებს, მე ვთვლი,რომ გიჟებს უფრო აგიჟებენ და არა ამშვიდებენ ან მკურნავენ... აუჰ,დაასკვნა რა... რა სისულელეა... მთელი მსოფლიო ეგრე მკურნალობს გიჟებს და შენ ახალი ფილოსოფია მოიგონე? Aრავის უთხრა დაგცინებენ... არ შეიძლება მთელი მსოფლიო ცოტათი მაინც ცდებოდეს რამეში? არა,არ შეიძლება! კარგი,მაშინ... მითხარი, შენ რომელიც არასდროს ყოფილხარ ჩაკეტილ სივრცეში,რომელსაც არასდროს გიყურებია ერთი ფერის კედლებისთვის,რომელსითვისაც არასდროს არ მიუციათ თეთრი ბილეთი-გიჟის ბილეთი, შენ რომელმაც არ იცი რას ნიშნავს თუ როგორ გიგდებენ აბუჩად,დაგცინიან,ადამიანების სიიდან გწერენ და ცხოველის სიაშიც კი არ გწერენ,ხარ გამოკიდებული ისე უბრალოდ, როგორც დედამიწის ტვირთი, არა უბრალოდ წარმოიდგინე ეს ყველაფერი გთხოვ წარმოიდგინე... კარგი წარმოიდგინე? აი ეხლა დახუჭე თვალები,ხოხო დახუჭე, ნუ გეშინია არაფერი მოგივა... უბრალოდ უფრო კარგად შეძლებ წარმოდგენას... არ მინდა,თვალების დახუჭვა! რატომ\\\\? გეშინია? რისი? გაგიჟდი? რისი? რისი და წარმოდგენამ,ფიქრებმა არ ჩაგითრიოს და არ აღმოგაჩინოს ისეთ ადამიანად როგორიც არასდროს ყოფილხარ... რა სისულელეა! თუ სისულელა დახუჭ თვალები! Dდა იფიქრე იმაზე რასაც მე გეუბნები... ჰო,კარგი კარგი... დახუჭული თვალები,ფიქრები,გონება, მშვიდი ლაპარაკი და მუსიკა... რა მუსიკა? Aაბა თუ მიხვდები შენ მკითხველო რა მუსიკა იქნება ჩართული...? მე არ ვიტყვი! თუ მიხვდები ოდესმე გამაგებინე... არ გაახილო თვალები,უსმინე მუსიკას, და მისმინე მე...არც ხმა ამოიღო... ადამიანო, “სიგიჟეში გამოუცდელო” წარმოიდგინე რომ ერთ დღეს ქუჩაში გადიხარ ყველა გიყურებს შენ, არა იმიტომ, რომ ლამაზი ხარ ან ლამაზი ტანსაცმელი გაცვია... შენ ამდროს ხომ დაიბნევი? ფიქრობ ეხლა ხომ,რომ არ დაიბნევი, ფიქრობ რომ შენ ისედაც სულ გიყურებენ, ფიქრობ რომ მერე რა რო მიყურებენ,მე განსხვავებული ვარ! არ ამოიღო ხმა! შენ არ გიყურებენ ეხლა ისე როგორც ადრე, შენ არ გიყურებენ როგორც ადამიანს,არც ცხოველს, შენ იცი რატომ გიყურებენ? შენდამი ყურება ადამიანებში დაცინვის, აბუჩად აგდების გრძნობაა... და იცი რატომ? შენ არ იქცევი ადეკვატურად, შენ დაკარგე შეგრძნებები,შენ ვერ გაიგე სად ხარ, შენ გოგგონია, როგორც მე ეხლა გლობუს ვატრიალებ, ისე ტრიალებს ყველა და ყველაფერი, გგონია გელანდება, გელანდება გგონია, გგონია ხალხი თავდაყირა დადის, გგონია შენს ირგვლივ ანარქია სუფევს და შენ ამას იჯერებ! გესმის?! შენ იჯერებ ამას ეხლა ამ წამს, იჯერებ იმას რასაც მე ვამბობ, მომეცი ხელი, ატრიალე ეს გლობუსი იქამდე არ გაჩერდე სანამ მე არ გეტყვი, არ გაჩერდე და იფიქრე გლობუსზე,თავდაყირად მოსიარულე ადამიანებზე, ანარქიაზე იფიქრე იფიქრე არ შეჩერდეეე…იფიქრე... გლობუსივით ატრიალე შენი ცხოვრება, მიდი,მაგრამ ხმა არ ამოიღო...! ფიქრები,გონება დაძაბულია... ტალღების ხმა, იხრჩობი, ვერავინ გშველის, მაგრამ შენ იხრჩობი,ვარდები მორევში,უფსკრულში საიდანაც ამოსვლაშეუძლებელია! მაგრამ ეს შენნ გგონია რომ შეუძლებელია! Iცი რატომ არაა შეუძლებელი?! Iმიტომრომ ეს ყველაფერი ყოველთვის,ცხოვრება სიგიჟე ანარქია ყველაფერი ტყუილია,ტყუილია ჩემი შენი და ყველას ცხოვრება... და შენ ისევ წარმოიდგენ როცა ყველა ავადმყოფს გეძახის, გეუბნებიან შენ არ ხარ ადამიანი,არც ცხოველი,შენ ტვირთი ხარ, ყველასი ჩვენი, მშობლების,დედამიწის,ღმერთის ტვირთი ხარ, შენ არავის არ ჭირდები... მაგრამ ჭირდები ბოროტს! Aაი როდის ბობოქრობს ბოროტი,როდესაც ლეშივით გექცევიან, როდესაც გვამი გგონია თავი... მაგრამ შენ ბოროტი უფრო გაგიჟებს,უფრო ჩქარა ტრიალებს ყველაფერი შენს ირგვლივ, როგორც ეს გლობუსი... და ისევ ფირქბი,გონება,მუსიკა,გლობუსი... რატომ ცქმუტავ?! აღმოჩნდი გიჟი?! შენ უნდა შეძლო და ხმა არ ამოიღო! შენ შეგიძლია ეს! შენ ყოვლის შემძლე ხარ! ხო ოღონდ ეს მხოლოდ ეხლა გგონია, შენ შექმენი შენი სამყარო, შენი გლობუსი, ბეგემოტის ტანიანი ადამიანი და ა.შ შენ უკვე არ ხარ ნორმალური, შენ გიჟი ხარ! ისეთივე გიჟი როგორებსაც საავაფმყოფოში გამოკეტავენ! მე შენ გაწვენ საავადმყოფოში,წარმოიდგინე, საავადმყოფო, ეს ჩვეულებრივი საავადმყოფო არ არის, ეს საგიჟეთია, სადაც შეენნაირებს ვითომ მკურნავენ და ამდროს როგორც ლეშებს ისე გექცევიან... ბევრი თეთრხალათიანი გიჟის მოსათვნიერებელი ადამიანი, ბევრი წამლები, ჩაკეტილი სივრცე, დღეში ხუთI ნემსი, პალატა სადაც შეგაგდებენ სადაც სიცოცხლე არ სუფევს, სადაც მხოლოდ თეთრი კედლები, რკინის გისოსებია... მაგრამ ეს არ გავს გალიას, ეს უარესია! ცდილობ მოიქცე როგორც ნორმალური ადამიანი მაგრამ შენ არ გამოგდის,გცივა გაკანკალებს, წვები იატაკზე და უყურებ კედლებს,არაფრის მთქმელ კედლებს ისევ ტრიალებს ყველაფერი, შენ იძულებული ხდები მარტოობისგან შენ თავს ელაპარაკო... არაფერი გადაგრარჩენს, როგორც ლეშს ისე ამოგხდება სული, კლეტკები, სითეთრე მარტობაა, გლობუსი, ტრიალებს,ანარქია, თეთრებში ჩაცმული ხალხი-ექიმები,წამლები ნემსები... სიგიჟე, სითეთრე, მარტოობა, არაადეკვატურობა, შენთავთან ლაპარაკი, არავითარი ადამიანობა, შენ არ ხარ ადამიანი! გვამები, ლეშები! მარტოობა, ლპები... ტრიალებს ისევ ტრიალებს და ისევ ტრიალებს ყველაფერი... შენ თავს ცემ... სიმწარე,ცრემლები,ზიზღი... სიკვდილს მონატრებული ხდები... აი რა არის საგიჟეთში მკურნალობა, აი რა არის სითეთრე... აი რა არის მარტობაა.. აი რა არის არაადამიანობა... ლეშათ ქცევა... გლობუსი ნელ-ნელა სიჩქარეს აკლებს, ცოტა დრო რჩება შენ აღარ კვდები! კვდები სიმარტოვეში, კვდები უძლურებაში, კვდები სითბოს გარეშე, კვდები როგორც ლეში და არა როგორც ადამიანი... მუსიკა ხმამაღლა... გლობუსი ჩერდება... მიშველეეეეეთ! გამოფხიზლდი ეს მხოლოდ წარმოსახვა იყო... არ მინდა მარტოობა! Aარ მინდა საგიჟეთი! Aარ მინდა სიგიჟე! Aარ მინდა სიკვდილი, არ მინდა ლეშათ ქცევა! Aარაააააააააა, არ მინდაააააააააა არააააააა! დამშვიდდი... შენ ისევ ისეთი ხარ როგორიც ადრე იყავი, ერთი განსხვავებით შენ ცოტა მეტი იცი... ნეტა ეხლა თუ მაინნც გაიგე რას გეუბნებოდი თავიდან... მე გავიგე ყველაფერი, მე მესმის შენი! მე აღარსდროს დავცინებ არავის, მე აღარასდროს არ შევხედავ ამპარტავნულად, მე არასდროს არასდროს... ცრემლები... მაპატიე არ მინდოდა...