იისფერი თოთო ბავშვის ფაჩუჩი

მიტოვებლი ადგილი, სადაც მხოლოდ რელსებია...ჩუუ...ვიღაცის ტირილი...დამაინტერესა ვინ ტიროდა ესე სასტიკიად და ჩუმად მიუახლოვდი...ისე ვიღაცას ელაპარაკებოდა... მაგრამ ირგვლივ ჩემს გარდა არავინ იყო...“მაპატიე, არ მინდოდა” ამ სიტყვებს იმეორებდა და უმატებდა ტირილს...ჩემ ინტერეს საზღვარი აღარ ჰქონდა, თუ რატომ მოთქვამდა საყვარელი, ხვეულთმიანი გოგონა...-იცი როგორ მიყვარდი? იცი როგორ გელოდებოდი, იცი რა დღეა ეს ჩემთვის, შენ მე მოგკალი, ისე რომ, ნერვიც კი არ ამტოკებია...საზიზღარი ადამიანი ვარ, მე არ ვარ ღირსი შენი, მე არ ვარ ღირსი არავის... მე მხოლოდ სიკვდილის ღირსი ვარ...-ცოტა არ იყოს შემეშინდა, მაგრამ მაინც განვაგრძე მოსმენა...-გახსოვს? მე და Aშენ აქ როგორ ვსეირნობდით, როგორ გელაპარაკებოდი, რომ რელსები გაუგებარ დაბურულ გზას მალავსთქო? გახსოვს როგორ ვაწყობდით მომავლის გეგმებს? მაგრამ მე, ხო მე მოვკალი ეს ყველაფერი, მოვკალი-მოგკალი...მძულს ჩემი თავი, მძულს...!-დავინახე გოგონას ერთ ხელში იისფერი რაღაც ეჭირა,მეორე ხელში კი დანა...მინდოდა მისვლა,მაგრამ შემეშინდა,მეც არ მომკლასთქო...არ ვიცოდი რა გამაკეთებინა...
გოგონამ რელსებზე სიარული დაიწყო, დადიოდა ტიროდა იცინოდა, იისფერ რაღაცას ეფერებოდა, მოთქვამდა და თან დანას ატრიალებდა...-მე არ ვადანაშაულებ იმას, მაგრამ მისი ბრალია,მას არ უნდოდი...მაპატიებ ოდესმე? არასდროს, არ ვარ ღირსი, არ ვითხოვ შენდობას...
-აი თურმე რაში ყოფილა საქმე, გოგონა მუცელს ელაპარაკებოდა...ალბათ შვილი მოიშორა?! მაგრამ ის ხომ,ჯერ პატარაა... არ ვიცი სულ დავიბენი...
ბოლო ხმაზე წარმოთქმული უკანსკნელი სიტყვები...-მაპატიე შვილო, მაპატიეე!და რელსებზე სისხლის გუბე გაჩნდა...-მე უცბად მივარდი, მაგრამ მას დანა გულში ჩაურტყავს პირდაპირ...ხელში კი იისფერი თოთო ბავშვის ფაჩუჩი ეჭირა...