მუსიკა

მუსიკა-გენია,ხელოვნება,სიცოცხლე სიყვარული, ფიქრი....
ვიღაც უკრავს სათუთად გიტარაზე, თითოეულ სიმს როგორც ჩვილ ბავშვს ისე ეხება, მღერის, ცოტა ხრინწიანი ხმით და ლამაზი თვალებით გოგონას შესციმციმებს...მისი ყველა სიტყვა,ნამღერი,აკორდი გოგონაზე როგორც ანგელოზის გალობა ისე ესმის, გოგონას უცნაური მაგრამ მუსიკალური გრძნობა ეუფლება...ლამაზი თვალები ისევ ციმციმებს და ისევ ირხევა მისი ბაგეე...
აი ასე დაიწყო მათი მუსიკალური ურთიერთობა...არ გეგონოთ,რომ ვარ რომანტიკოსი და ამიტომ ვწერ ამ ჩანახატს,ისტორიას,ნაჯღაბნს რაც გინდათ ის დაარქვით,თქვენთვის მომინდია...
ჩემს (თქვენ გადაწყვიტეთ რა არის) სახელი არავის ქვია, რატომ? იმიტომ,რომ კონკრეტულ ადამიანებზე არ ვწერ,ან იქნებ ვწერ კონკრეტულზე ოღონდ ქვეცნობიერად, არ ვიცი ვერ გეტყვით...მე შევქმნი ადამიანებს,თქვენ წარმოიდგინეთ ვინც გინდათ...მე ვწერ ნახევრად რეალობას,ნახევრად ჩემს-ფიქრებს...

პატარა ქუჩები,დაუსრულებელი სადღაც მიდიან მაგრამ არ ჩანს ბოლო,არ ჩანს ბოლო ისე როგორც რელსებზე... აი ძლივს მივაგენი იმ ვიწრო პაწაწინა ქუჩას საიდანაც მუსიკის ხმა გავიგე...ჩუმად,თითქოს ქურდივით ვეპარებოდი ვიღაცას... თქვენ ალბათ გაგიჩნდათ კითხვა რატომ ჩუმად?! იცით რატომ?! მე მის ხმაში სიფრთხილე,მოწყენილობა,დარდი,სიხარული ვიგრძენი... გაგიკვირდათ?დარდი და სიხარული ერთად... სიხარული იმისი რომ მას შეუძლია დაკვრა დარდი იმის რომ მას შინაგანად სულერად აწუხებს, შეიძლება მეშლება... არ ვიცი...აი მეც მიუახლოვდი იმ კიბეს რომელზედაც ხვეულ თმიანი, ვიღაც დავინახე, ოჰ,ღმერთო ჩემო როგორი ცუდი შუქია,არაფერი ჩანს თითქმის...უეცარი გაშეშება...შევკრთი ახლოს მივედი,მაგრამ ის არ იყო აქ,ის სადღაც იყო დაფრინავდა, მე ვიდექი მის წინ ვუყურებდი და ვხედავდი როგორ ანათებდა ცრემლებ შერეული წაბლისფერი თვალები... მის ლოყაზე ცრემლები ეცემოდა,მაგრამ ის მაინც უკრავდა და მღეროდა... ცოტა არ იყოს დავიბენი,რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი, თავი უხილავი მეგონა..მუსიკა შეწყდა,სისწრაფე,ცრემლების მოშორება და სიტყვა “უკაცრავად” წამოდგა და წასვლა დააპირა..-უკაცრავად? Eეს მე უნდა მოგიხადო ბოდიში...რატომ მეუბნები “უკაცრავად”-მე თქვენ შეგაწუხეთ, ჩემი სულელური სიმრერით... მე არასდროს მოვალ მეორედ მაპატიეთ..-არა! მე მომწონს... მე მიყვარს... მე გეძებდით, მესმოდა სიმღერა,მესმოდა გულ დაწყვეტილი სიმღერა,მაგრამ ვერ გაგნებდით... უკვე დიდიხანია ვეძებ ამ ქუჩას..ნუ წახვალ,დაუკარი მე მოგისმენ...-არა,უმჯობესია წავიდე...-გთხოვ,ხელი ხელზე მოკიდა..ჩაბნელებულ ქუჩაზე თითქოს მათ თავზე ცისარტყელა გაჩნდა...თავი დახარა ბოდიში მოუხადა...-ნახე მეც მაქვს გიტარა, მოდი მე დაუკრავ ეხლა და მერე შენ კარგი?გოგონა დააინტერესდა და თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია...-ისინი ხის კიბეზე ერთმანეთის პირდაპირ ჩამოსხდნენ და ბიჭმა დაკვრა დაიწყო... უკრავდა და ულამაზესი გრძნობით ცდილობდა გადმოეცა ეს ყველაფერი...უყურებდა გოგონას ლამაზი თვალებით და თან უღიმოდა...-შენი ჯერია დაუკარი,გოგონა დროს წელავდა მას ეშინოდა დაკვრის...მაგრამ შიში გადალახა და სათუთად შეეხო სიმებს, ხმადაბლა მაგრამ ტკბილი ხმით დაიწო სიმღერა, მას ისევ ცრემლი გადმოუვარდა თვალიდან... არ შეიმჩნია და განაგრძო დაკვრა.. ბიჭი უყურებს და უამრავი შეკითხვა უჩნდება... მას მოერიდა დასმა კითხვის რატომ ტირის როცა უკრავს და ამიტომ სულ სხვა რამ კითხა: “დიდიხანია რაც უკრავ და სიმღერებს წერ?”-არ ვიცი არ დამითვლია..მოკლე პასუხი...-გიტარაზე კარგად უკრავ ანუ მასწავლებელთან დიდიხანია დადიხარ...-არა... არასდროს მივლია მასწავლებელთან...-აბა? შენ გინდა თქვა როომ...-კი,მე მინდა ვთქა რომ ჩემით ვისწავლე და არცერთი აკორდი არ ვიცი..-ლამაზი ხარ-ჩემი წასვლის დროა...გვიანია-გაგაცილებ...-არა! არ მინდა! Aარ გამომყვე...-კარგი თუ ესე გინდა... ის მაინც მითხარი ხვალ მოხვალ?-არ ვიცი..გაუჩინარდა გოგონა იმ ვიწრო ქუჩებში, ბიჭი იდგა გაუნძრევლად და ფიქრობდა გოგონაზე..რომლის თვალები თვალ წინ ედგა და გრძნობდა როგორ აღწევდა მის გულში რაღაც გრძნობა..ისევ ძლივს მიგნებული ქუჩა,ისევ ჩაბჟუტული შუქი და ისევ ხის კიბეები,მწვანე ხის კიბეები... მაგრამ იქ არავინ იყო,იქ არავინ დახვდა.. ჩამოჯდა კიბეზე და წარწერა..“მე მუდამ ვოცნებობდი,განსაკუთრებულ დაბადებისდღეს,ისეთს რომელიც ცხოვრებაში არასდროს დამავიწყდებოდა.. აი ახდა ჩემი ოცნება გუშინ... მუსიკა, საყვარელი ქუჩა,საყვარელი კიბე და საყვარელი ადამიანის გაჩენა...მადლობას გიხდი,მაპატიე...”“მე ბედნიერი ვარ”
და თქვენ გგონიათ,რომ მე რამეს დავწერ კიდე?! Aარა!როგორც გინდათ თქვენ ისე დაასრულეთ, თუ გინდათ შეახვედრეთ ერთმანეთს,თუ გინდათ დახოცეთ ორივე ან ერთი ან არ ვიცი...მე მხოლოდ ის დავწერე ჩემთვის შექმნილი სამყაროს რეალობაა, და სხვისთვის აფსურდი...არ ვარ გიჟი,არ ვარ რომანტიკოსი...არ ვარ არაფერი...მაგრამ მე მიყვარს მუსიკა და ლამაზი თვალები...